رو ای باد صبا ای پیک مشتاقان سوی گلشن

نخست از گرد کلفت پیکر سیمین روحانی

به نازک تن بپوش آنگه حریر از لالهٔ حمرا

ز رنگین لاله ها گلگون قصب درپوش بر پیکر

گلاب تازه بر اندام ریز از شیشهٔ نرگس

چو رعنا شاهدان سیمبر، دامن کشان بگذر

به نرمی غنچهٔ سیرآب را از دل گره بگشا

به هر گلشن گلی بینی کزو بوی وفا آید

بچین از شاخسار و جیب و دامن پرکن و بنشین

به طرزی خوب و دلکش دسته ها بربند از آن گلها

میان دست های گل اگر بینی خسی برکش

به کف برگیر آن گل دسته ها را و خرامان شو

به عالی محفل دارای جم شوکت هدایت خان

سرافرازی که تا پیرایه بندد بر کلاه او

جهان بخشی که چون در جنبش آید بحر احسانش

جوانبختی که چون در بارش آید ابر انعامش

درم ریزد دو دستش صبح و شام و گوهر افشاند

نشیند چون به ایوان با نگین و خامه و دفتر

هم از رشک بنانش سرکند پیر سپهر افغان

به چاه قهر او صد بیژن است و دست لطف او

در آن میدان که از گرد سواران گلشن گیتی

گه از درماندگی زخمی اعانت خواهد از بسمل

امل در گریه هر جانب گذارد در هزیمت پا

به فر و شوکت و اقبال و حشمت چون گذارد پا

به دستی تیغ چون آب و به دستی رمح چون آتش

به رمح و گرز و تیر و تیغ در دشت نبرد آید

سر دشمن به زیر پالهنگ آرد چنان آسان

زهی از درک اقصی پایهٔ جاهت خرد قاصر

زمام خلق عالم گر به کف دارد چه فخر او را

ادیب فکرت آن داناست کاطفال دبستانش

گشاید نفحهٔ جانبخش لطفت بوی بهرامج

فروزد شمع اقبالت به نور خویشتن آری

عجب نبود اگر در عهد جود و دور انعامت

کف جود تو در دامان خلق افشاند هر گوهر

فلک مشاطهٔ رخسار جاه توست از آن دایم

جهاندارا خدیوا کامکارا روزگاری شد

بدانسان روزگارم تیره دارد گردش گردون

چنان سست است بازارم که می کاهد خریدارم

رسد بر جان و تن هر دم ز دونان و ز نادانان

همانا مبدی پیرم کز آتشخانهٔ برزین

کهن اوراق مصحف را چه حرمت در بر آنان

غرض از گردش گردون و دور اختران دارم

شکایت خاصه از بی مهری گردون ملال آرد

الا تا مهر و ماه و اختران در محفل گردون

به بزمت ماه پیکر ساقیان پیوسته در گردش

همه خوشبوی و عشرت جوی و شیرین گوی و شکرلب