کرده ام از کوی یار بیهده عزم سفر

از کف خود رایگان دامن امن و امان

خود به عبث اختیار کرده ام از روزگار

چون سفها خویش را بی سبب افکنده ام

همنفسان وطن جمع به هر انجمن

من هم از ایشان جدا، بلبلیم بینوا

رهسپر غربتم لیک بود قسمتم

با تعب گرم و سرد صیف و شتا، رهنورد

گاه ز تف سموم گرم چنان مرز و بوم

گاه بدان گونه سرد کز دم قتال برد

چون بگشایم ز هم دیده به هر صبحدم

آب در آن قیرگون خاک مخمر به خون

دیو و دد آنجا به جوش، وحش و سبع در خروش

شب چو به آرامگاه رو نهم از رنج راه

طاق رواقم سحاب شمع وثاقم شهاب

همدم من مور و مار دام و ددم در کنار

گاه ز هجران یار گاه به یاد دیار

بهر من غمزده هر شب و روز آمده

یار من دلفگار آدمیی دیوسار

صحبت او جانگزا ریت او غم فزا

چون بشرش روی و تن لیک گر آن اهرمن

این همه گردیده ام رنج سفر دیده ام

روز و شب اینم قرین روز چنان شب چنین

مملکت بی شمار شهر بسی و دیار

ور به دیاری شدم جلوه ده یار خویش

راغب کالای من مشتریان بس ولی

دل دو سه روزی کشید جانب کاشان و دید

روضه ای از خرمی در همه گیتی مثل

اهل وی الحق تمام زادهٔ پشت کرام

مایل مهر و وفا طالب صدق و صفا

با دو سه یار قدیم روز کی آنجا شدیم

نیمه شبی ناگهان آه از آن شب فغان

رعشه گرفت آنچنان خاک که از هول آن

بس گل رعنا که شب در بر عیش و طرب

بس گهر تابناک گشت نهان زیر خاک

منزلشان سرنگون گشت و بر ایشان کنون

دوش که در کنج غم با همه درد و الم

گاه حکایت گذار پایم از آسیب خار

گاه به فکرت که هست تا کی ازین بخت بد

گاه به حیرت که چرخ چون اسرا تا به کی

ناگهم آمد فرا پیری فرخ لقا

پیر نه بدر دجی بدر نه شمس ضحی

عقل نخست از کمال صبح دوم از جمال

گفت که ای وز کجا؟ گفتم از اهل وفا

خنده زنان گفت خیز و یحک از اینجا گریز

گفت روان می شتاب تا در دولت جناب

درگه شاه زمان سده فخر جهان

وارث دیهیم و گاه دولت و دین را پناه

جامع فضل و کرم صاحب سیف و قلم

مهر مکارم شعاع، ماه مناقب فروغ

خسرو بهمن حسام بهمن رستم غلام

آید ازو چون میان قصهٔ تیغ و سنان

ای ز تو خرم جهان چون ز صبا گلستان

روضهٔ اجلال را قد تو سرکش نهال

پایهٔ گاه تو را دوش فلک تکیه گاه

با کف زور آورت کوه گران سنگ، کاه

روز کمان کز کمین خیزد گردون به کین

هم ز خروش و فغان پاره شود گوش چرخ

فتنه ز یکسو زند صیحه که جان ها مباح

تیغ زن خاوری رخش فلک زیر ران

یازی چون دست و پا سوی عنان و رکیب

تیغ یمانی به دست ناچخ هندی به دوش

هم به عنانت دوان دولت و اقبال و بخت

خصم تو هر جا کشد ناله این المناص

آتش رمحت کند مزرع آمال، خشک

تا به توالی زند صبح بر این سبز خنک

باد سر دشمنان در سم یک ران تو