زهی مقصود اصلی از وجود آدم و حوا

طفیلت در وجود ارض و سماء عالی و سافل

رخ از خواب عدم ناشسته بود آدم که فرق تو

شد از دستت قوی دین خدا آیین پیغمبر

نگشتی گر طراز گلشن دین سر و بالایت

در آن روز سلامت سوز کز خون یلان گردد

کمان بر گوشه بر بندد گره چون ابروی لیلی

ز آشوب زمین و ز گیر و دار پر دلان افتد

که پیچد بره را بر پای، حبل کفهٔ میزان

یکی با فتح همبازی یکی با مرگ هم بالین

کنی چون عزم رزم خصم جبریل امین در دم

سرافیلت روان از راست میکالت دوان از چپ

به دستی تیغ چون آب و به دستی رمح چون آتش

عیان در آتش تیغ تو ثعبان های برق افشان

اگر حلم خداوندی نیاویزد به بازویت

ز برق ذوالفقارت خرمن هستی چنان سوزد

ز خاک آستان و گرد نعلینت کند رضوان

ز افعال و صفات و ذاتت آگه نیستم لیکن

به هر کس غیر تو نام امام الحق بدان ماند

من و اندیشهٔ مدح تو، باد از این هوس شرمم

به ادنی پایهٔ مدح و ثنایت کی رسد گرچه

چه خیزد از من و از مدح من ای خالق گیتی

کلام الله مدیح توست و جبریل امین رافع

بود مقصود من ز این یک دو بیت اظهار این مطلب

تو و اولاد امجاد کرام توست هاتف را

شها من بنده کامروزم به پایان رفته از عصیان

پی بازار فردای قیامت جز ولای تو

نپندارم که فردای قیامت تیره گون گردد

قسیم دوزخ و جنت تویی در عرصهٔ محشر

الا پیوسته تا احباب را از شوق می گردد

محبان تو را روشن ز رویت دیدهٔ حق بین