گر باز میسّر شودم رویِ تو دیدن

طاقت برسیده ست ز طوفانِ فراقم

بر من چه ملامت اگرم طاقتِ آن نیست

گویند که چون یارِ تو بسیار توان یافت

سهل است بریدن سرِ عشّاق به شمشیر

رویی دگرم نیست به جز راه سپردن

خون خوردن و جان کندن و دل سوخته بودن

بی روی تو آرام نمی بودم و اکنون

خوش باش نزاری که ز عشّاق خوش آید

چون بی دل و بی هوشی اگر می نخوری به