باش گوای خواجه باری ثابت و مردانه ایم

با گلِستان خلیل الله ز یک کاشانه ایم

نه چو مرغِ خانگی محتاجِ آب و دانه ایم

کشف بر ما می کند دانی چرا دیوانه ایم

تا نپنداری که از آن آشنا بیگانه ایم

گرچه با شمعِ شب ستانش کم از پروانه ایم

دیگران از دوست محجوب اند و ما هم خانه ایم

چون نزاری حالیا ساکن درین کاشانه ایم

حاش لله زیرِ بارِ هرزه ی ایشان نه ایم

هیچ معموری نیاید تا درین ویرانه ایم