جان را چو جانِ خویش به جان پروریده ایم

جزمی که ما به تجربه این جا رسیده ایم

رخت وقت به منزلِ اخوان کشیده ایم

از جیبِ سدره گرچه به قامت خمیده ایم

وز خضر و آبِ چشمه رموزی شنیده ایم

دانی چرا که محرمِ رازی ندیده ایم

این پرده دیر شد که به هم بر دریده ایم

از خود چو کِرمِ پیله به خود بر تنیده ایم

از جرعه یی کز اولِ مبدا چشیده ایم

مستانِ عشق را به جهان برگزیده ایم

صوری که بر زبانِ نزاری دمیده ایم