قالوابلی به گوشِ ارادت شنیده ایم

کآن روز کاسه هایِ لبالب کشیده ایم

ما جرعه یی ز جرعه ی ایشان چشیده ایم

بر جویْ بارِ روضه ی جان پروده ایم

خود را ز پیرِ زال جهان واخریده ایم

زیرا که ما سرِ طمع اول بریده ایم

افلاس و فقر و فاقه از آن برگزیده ایم

بی سامعه شنیده و بی دیده دیده ایم

ما را عزیز دار که مهمن رسیده ایم