نکرد با سر زلف تو هیچ کار دلم

بر آتش است درونم چو کوره ی حداد

در انتظار خلاصی ز تنگنای وجود

چنان که مادر مشفق عزیز فرزندی

چو نیست منزلش اندر خورِ نزول غمت

کدام دل، ز کجا دل، که راست دل، کو دل

چو قطره قطره برون شد ز دیده چون گویم

گر اختیار دل از دست پیش ازین رفته ست

چنان مکن که به حسرت فرو شود جانم

چه سود اگرچه بگویی بسی ز بعد وفات