دلم ببرد و قرارم برفت و معذورم

بتی که در طلبِ وصلِ او چو مدهوشان

مقرّرست به نزدیکِ عاقلانِ جهان

ز تابِ مهر چنانم تبِ فراق بسوخت

به صد شکنجه برآید ز اندرون نفسم

به آفتاب نیارم نگاه کرد از آنک

صنم پرستم و الحمدلله از سرِ جهل

دلم سیاه شد از ظلمتِ شبِ هجران

نه سهو رفت که از اقتباسِ نورِ خیال

گرم به نور اشارت کنند وگر به ظُلَم

به حکمِ عشق کمین بنده ام نزاری نام