هزار شکر که خود را امیدوار بدیدم

میانِ مجمعِ یاران به کامِ دل بنشستم

شرابِ وصل بنوشم چو جامِ هجر چشیدم

یه یک دو مه که سفر کردم آن مشقّت و محنت

به هر نفس که زدم در فراقِ دوست به غربت

گرم قضا بگذارد دگر به چشمِ تفرّج

چو کویِ دوست ندیدم به هیچ ملک مقامی

بتا به شکر سزد گر ز سجده بر نکنم سر

به حسن غرّه مشو کاین دو هفته بیش نباشد

ز نوش دارویِ لب کن علاقِ جانِ نزاری