باز رسیدم جمالِ دوست بدیدم

در عرصاتِ شبِ فراق معیّن

باز نیارم به صد هزار زبان گفت

تا همه روها کنم به روی دل آرام

گر بگذارد زمانه مدّتِ باقی

قامتِ او دیدم و قامتِ خود را

باز نگویم که بر زبان نتوان راند

عاقبتم چون نسیجِ جند ره دادند

بالغِ دردم که در مشیمۀ فطرت

ماءِ معین بود چون ز چشمۀ حیوان

بیش نگویم ز نام و ننگِ نزاری