بگذاشتمت جانا ناکام و سفر کردم

در چشمِ منی گویی بنشسته که پندارم

هر جا که تهی کردم بر یادِ لبت جامی

چون هیچ نماند از من اکنون ز که می ترسم

از دستِ ملامت گر روی از تو نگردانم

تو خسروِ خوبانی من شیفته فرهادم

مقصود رضایِ تو نه وایۀ خود دارم

از غمزۀ جادویت دینی دگر آوردم

در خفیه نزاری را گر راز همی گفتم