آن شب که وداعِ یار کردم

در بر همه شب لبش مکیدم

تا وقتِ نماز طوقِ گردن

چندین مستی و بی قراری

بر خرمنِ گل بسی مراغه

لعلش به ستیزۀ رقیبان

هنگامِ رحیل بس که فریاد

دل خون شد و خون به سر برآمد

برخاست به زیر پای او گِل

یادِ سرِ دستِ پر نگارش

دیّار ندیده ام خبر گوی

بس ناله که چون نزاریِ زار