شادیِ جان کسی کز غم او دل شادم

می فتد می رود از پیش که من آزادم

ناشنو می کند و می شنود فریادم

جانِ شیرین که چو فرهاد فدایش بادم

یک قدم رفتم و در دامِ بلا افتادم

که دلم می رود ار دیده ز هم بگشادم

تا من از مادرِ فطرت به چه طالع زادم

تا چرا چنگ نیاموخت مرا استادم

ظاهرش آن که ز سر شیفتگی بنهادم

که ازین گوش بدان می گذرد چون بادم

هر چه آید به سرم تن به قضا در دادم