شبِ وداع که جانانه را کنار گرفتم

سرم ز بادۀ دوشینه مست بود ولیکن

شبی چو دوش و چو امشب شبِ بهشت و جهنّم

تو آن مبین که شبی بهره از مشاهدۀ او

قیاس کن که برون کرده از بهشتِ برینم

به رمز گفت ز هجران من بدیع نماید

چو یار گفت سفر کن نزاریا به ضرورت

چو نیک می نگرم راست گفت یارِ عزیزم