دوش مرا حالتی روی نمودی عجب

نادره تر این که شب ، کرد ظهور آفتاب

بوده بس از اضطراب بی خبر از خویشتن

چشم من از نور خور حیران خفاش وار

از خم تسنیم نوش کرده به تسلیم من

آتش طور و کلیم لازمه ی حال ما

رقعه بگسترد عشق مهره فروچید شوق

این همه در باختم خانه برانداختم

هیچ دگر نیست هیچ جز همه او والسلام

هیبت آن شب چنان برد دل من که شد

خلق زبان دراز کرده چو الماس تیز

بار ملامتگران می کشم و می برم

یافت نزاری به عشق از خودی خود خلاص

حمداً لله که من یافته ام نقد وقت

ساقی وحدت بیار ، تا بزداید غبار