وقت خواب است بینداز بتا جامه ی خواب

هرچه سر برکند از جیب قصب ماه زمین

مطلع ماه قدح چون بود از مشرق خم

هم در این زاویه باید که مرتب باشد

رفته بر طور طرب موسی عیسی انفاس

آتشی بر فکند زنده دلی تا ببرد

مجلس انس بیارای و بخوان یاران را

خاصه هنگام بهارست و گل افشان صبا

دهن سبزه پر از لولوی شبنم گویی

بر من ای یار ملامت مکن و عیب مجوی

کم توانی بود ز زالی که به دستان هر سال

خانه ی عاریت ای دوست بباید پرداخت

تا چو افسرده دل از خواب نباید برخاست

تا سر از پای خم میکده بر باید داشت

هرکس این رمز ندانند نزاری خاموش

متعصب چه کند هرچه بتر گو می گوی