ماهِ نو بنمود رخ سار از غمام

تشنگان را آب ده آبی کزو

عکس می یاقوتِ رمّانی کند

آبِ آتش گونه گر بر کف نهند

بس که انگشتِ پشیمانی گزد

از فقیه این جا سؤالی می کنم

بایدش گفتن ضرورت در جواب

پس اگر لالایِ او می می خورد

مالِ ایتام از چه شد بر وی حلال

بر نزاری گو ملامت می کنید