اگر دورم از تو به آب و به گِل

ز مبدایِ فطرت برفته ست حکم

نه آن اتّصال است ما را به تو

من آن مهربانم که از مهرِ دوست

به چشمی که رویِ تو بیند کسی

به چشمت که نایند در چشمِ من

به دعوی نگویم که من نیستم

قرینِ ثباتم ولی مضطرب

تحمّل کسی می کند بارِ عشق

تفاخر کسی را رسد در سلوک

نزاری ز اندازه بیرون مشو

نزاری اگر وحدتت آرزوست