کی شود پیوندِ روحانی بدل

هر چه می بینی دگر بل هم اضل

در مکانِ عاشقان ناید خلل

عقل را در دیده می افتد سبل

کزمصافِ عشق بگریزد اجل

لاجرم حیّ اند و باقی لم یزل

فارغ اند از زینت حور و حلل

هم مگر با نقدِ خود سازد جُعَل

میخورد حنظل که احسنت ای عسل

می شود لازم گریزش زین قبل

ز امتحان بیرون کم آید بی علل

نازنینان را نباشد این محل

در همه سنگی کند آتش عمل

نیستی معذور مِن بعد از زلل

لاجرم بنشین خجل سر در بغل

خودپرستی کم تر از لات و هبل