پیرانه سر ز دست بدادم عنانِ دل

هر روز چون نَفَس به لب آمد هزار بار

بی دل ترست هر که نگه می کنم ز من

با آن که دل ندارم و در بندِ جان نی ام

رفته ست مرغِ دل ز نشیمن گهِ قدیم

بیزارم از دلی که به جان آمدم از او

آباد باد حسنِ تو گر دل خراب شد

آن جا که دوست است به جز دوست هیچ نیست

پنجاه سال گفتم و پایان پدید نیست

هم چون نزاریی دگر اندر رکابِ عشق