هین که باز از تُتُقِ غنچه برون آمد گل

خوش بود خاصه که بر طلعتِ گل نوشی مُل

مرغکان مست و در افکنده به بستان غلغل

دیرگاه است که این سیل ببرده ست آن پُل

مست باشد نه چو قمری ز شرابِ آمل

هر که او در پیِ دل رفت در افتاد به کل

شحنه بر گردنِ من گو به غرامت نه غل

سینه کردم سپر ار تیغ زند ور تاول

باغ بان برد گل و شیفته بر گل بلبل