کجا شدی که فراتر نمی شوی ز مقابل

درونِ خانۀ چشمی کدام حاضر و غایب

به تن جدایم و جانم به خدمتِ تو ملازم

ملازمِ تو وجودم نه حاضرست و نه غایب

مگر به بحرِ فراقت به بادبانِ تضرّع

وگرنه درد و دریغا که روزگارِ گرامی

چه حاجت است که من حالِ خویش بازنمایم

ز دستِ عشق همه عمر هیچ کار نکردم

مرادِ طالبِ او در مشاهده ست وگرنه

بهانه در رهِ مجنون محبّت است و از آن جا

نزاریا تو و شوریدگی و رندی و مستی

گمان مبر که دگر باره عقل گِردِ تو گردد