ندانم یا نغوله بر بنا گوش

که بر دنبالش ابرو می کشد غوش

چه معنی را ز مردم می برد هوش

ز یاغ کیست این سرو قبا پوش

فلک را چون غلامان حلقه در گوش

که سر بر پایِ او بهتر که بردوش

چنین سروی کجا گنجد در آغوش

ولیکن خود نمی گردد فراموش

که در خلوت به خوابش دیده ام دوش

چو یوسف گو برو برقع فرو پوش

ملامت می کند منظور خاموش

چو پایت بر سر گنج است مخروش