می آمدم برون ز خرابات مست بی نقاب

از چون تویی خطاست چنین کار ناصواب

نشنیدی از خطیب که چون می کند خطاب

وی غافل از جحیم نمی ترسی از عقاب

هرگز که دید کوی خرابات و احتساب

راغب تری به شرب سر از راستی متاب

کز خود برون نرفته به زهدت چه احتساب

وینک جحیم اگر طمعی داری از شراب

هر دم روایتی درگر از آیت عذاب

بر بانگ چنگ و ضرب دف و نغمه ی رباب

زهّاد را پدید بود مرجع ومآب

حلاج وار طوق ندانند از طناب

دست وفا به دامان اولاد بوتراب

ناممکن است جلوه ی طاووس از غراب

گنجشک را رسد که کند پنجه با عقاب

ای گاو لاغری مفگن خر در این خلاب

شیران نر زه معرکه ی عشق اجتناب

ای دست گیر هان که ز سر درگذشت آب

روز جزا به قدر محبان دهم ثواب