گفتم آیا در کنار آرم میانش

خواستم تا بوسه یی گیرم ز لعلش

قفلِ لب بگشاد و خندان شد به خنده

چون رکابش پای بوسی چشم دارم

منعمان و بستر و بالینِ نازک

هر که را شد جیبِ نام و ننگ پاره

گر شود در دوست مطلق محو نَبوَد

ور برانگیزندش از خوابِ قیامت

از دلِ چون کوره گر آهی بر آرم

ناصحِ افسرده آگاهی ندارد

یار شیرین است و دل فرهاد و خسرو

گرچه ترکِ سینۀ سیمین نگیرد

فارغ از پندست و آزاد از نصیحت

گردِ بدمستان چه می گردی نزاری

از بلا پرهیز اولا تر نگه کن

هر که انسانیّتی دارد نزاری

تا چه کار آید چه خواهد کرد ممسک