هیهات نزاری بنگر بوسه ستانش

با آن که چنین است مشو غرّه به حسنش

مگریز ز تیرِ مژۀ مستش اگرچه

تا از لبِ شیرینش بوسه نستانی

تا بویِ نمک دارد یا لذّتِ شکّر

سر در سرِ شیرینِ لبش کرد چو فرهاد

آن کس که ببوسید گمان است یقینش

از تیرکشِ غمزۀ او روی نپیچید

بی چاره نزاری چه حکایت کند از وصل