دوست می دارم خمارِ چشم مستش

از کجا گویم که از سر تا به پایش

سرو را با آن بلندی غیرت آید

گر نموداری به چین افتد ز رویش

هر که را برخاست از سودایِ او دل

ای دریغا توبۀ ده سالۀ من

خلق می گوید نزاری را چنین دل

از قضایِ عشق نتواند بجستن