وَه وَه از جانِ به لب آمده بر بویِ لبش

زلف و رویش هبل ولاتِ منِ مجنون اند

ز ابتدا بی دلی و شیفته رایی کردن

بوسه یی چند به من داد وز آن وقت چنین

زندگانیِ من و عمرِ گرامی آن است

گر دلم برد نگارا به سرِ زلفِ تو دست

گر چه بی وجه بود عیب و ملامت کردن

شرحِ حسنِ تو به تفضیل نمی یارم گفت

گر جهان خلد برین است نزاری را بس