نه ممکن است که دل باز گردد از عقبش

اگر چنان که به عمدا لبم رسد به لبش

که هست چشمه درونِ دو زلفِ بُل عجبش

ز کنجِ سینه برون کرده ای بدین سببش

خیالِ دوست به تلقینِ من کند ادبش

طبیبِ عشق کند دفعِ احتراقِ تبش

که بسته اند به زنجیرِ زلف روز و شبش

درست نیست به من هیچ نسبت و حسبش

کسان به طعنه نهادند هر دری لقبش

ببرده اند ز من هم در اوّلین نَدَبش