که در شورم چو بینم زلفِ جَمّاش

منم در حلقۀ رندانِ قلّاش

همیشه دوستان را جنگ و پرخاش

ازین جا می کنند اسرارِ من فاش

حسودم گو به نشتر سینه بخراش

چه غم دارم ز بدگویانِ فحّاش

شعاعِ آفتاب و چشمِ خفّاش

تو باری حالیا از عقل خوش باش

که در بزمش سزد صد زُهره فرّاش

عجب گر سر فرود آرد به اوباش

که بودی حلقه یی در حلقِ من کاش

اگر دستت دهد بوسیدنِ پاش

گهر می ریز و مروارید می پاش