زان می که گیرد از اثرش آفتاب نور

کس جان نبرد جان من آخر پس از غرور

هم چون دماغ را که دهد تربیت بخور

بی چنگ روح در تن ما می شود نفور

در حشر زنده باز نباشد به نفخ صور

کی بر کنند روز قیامت سر از قبور

آوازه ای خوش است مَثَل این ولی ز دور

با همدمی دمی که میّسر شود حضور

تا بر بساط خلد نشینند در صدور

بنشین که جمله بی خبرند از بهشت و حور