با تو بر آن سرم که برم دوستی به سر

بر ما به هیچ نقصِ مودّت گمان مبر

هرگز کند خلافی تو بر خاطرم گذر

تشنیع بر قضا نتوان زد بدین قدر

آن به که با مشاهده اندازم این سمر

کردی قبول باز مگیر آخر آن نظر

تا طاعنان نگویند از بی وفا حذر

هر جا محبّت است دل از دل دهد خبر

صادق چو کوه بسته بود در وفا کمر

کز خویشتن به پای ارادت کند سفر

از خویشتن به در شو و از خود به در نگر

وز برزخِ مخیّله بیرون شوی مگر

مَی می خوریم نه غم تو نیز غم مخور