یار با ما نه چنان بود که هر بارِ دگر

وعدۀ وصل همی داد و نمی کرد وفا

گفته بود از منش این بار دری نگشاید

از خدا شرم ندارد که روا می دارد

می روم دامنِ دل چاک و گریبانِ وصال

من به صد جور از او روی نپیچم گرچه

زاریِ زارِ نزاری بکند هم اثری