دل از دست دادم به پیرانه سر

که با خود کند این که من کرده ام

دلی رفته از دست هر دم چنین

کسی از قضا نیست ایمن بلی

وگرنه پس از روزگارِ نشاط

ز عقدِ کمندِ نغوله گریز

بدان حلقه حلقت اگر قید شد

ز چشمانِ خون ریز پرهیز کن

تحاشی کن از غمزۀ چشمِ مست

هنوز از میِ شوق مستم چنان

نزاری به زاری بنه بنده وار

که تیرِ نیازِ سحر بر هدف

ملامت ز پیش و ملامت ز پس