هین که ز اردویِ باغ ایل چیِ گل رسید

لاله به کُهسار در چادرِ اطلس کشید

باد گریبانِ گل تا بُنِ دامن درید

بویِ ریاحین که باز وقتِ سحر در دمید

شاهد و دیدارِ گل سایۀ بید و نبید

و آن که حیاتیش هست شیوۀ ما برگزید

ورنه که کرده ست فوت صحبتِ عیشِ رغید

بس که ز جورِ فراق دست به دندان گزید

وان که به شب برد باز روزِ قیامت گُزید

ورنه ز ما نامه برد مرغ کزان سو پرید

غم که به رویش رسید خون که ز زخمش دوید