زهی مراد اگر از دست رفته بازآید

ستیزِ عیب کنان را وفایِ عهد کند

مرا ز من بستاند زبس که بنوازد

عذابِ روزِ قیامت همین بود که دلم

اگر به بت کده ای در شود عجب نبود

گل از طراوتِ رویش خجل شود در باغ

از آن گروه که هم راه و هم وثاقِ وی اند

به کاروان گهِ حسنش چو خیمه بیرون زد

یقین که زود به بی گانگی بر آرد سر

برون شوش ز بلا جز همین نمی دانم

به بد دلی نتوان بر بساطِ عشق نشست

خلاصم از غمِ او بی خودی ست شادیِ آنک

علاجِ دردِ نزاری همین و هیچ دگر