معلق است به مویی چو ذره ای ز هوا

که زیر سایة زلفش خرد کند مأوا

دریغ اگر بتوانست گفتمی سر وا

به رخ خلاصة اولاد آدم و حوا

لبی که درد سکندر جز آن نداشت دوا

که می کشند و به سر می برند با دو گوا

ز شمع روی تو پروانه وار ناپروا

به دست حسن تو گر برکشد زمانه لوا

که بی تو از سر و کارم برفت نور و نوا

که نیست در حرم کعبه قتل صید روا