مرا در سینه گر رازی بود هم رازم او باشد

ترا چشمی دگر باید گر آن بینی که او بیند

انا الحق گوی چون حلّاج ترکِ خویش بینی کن

خرابات است و مردان اند و خمّارند و خنبِ می

شش ابریشم مرا و چاریک دارد همه عالم

مرا جانی ست وآن بی من فدای دوست خواهد شد

ترا با این همه انکار و استکبار کاری نه

گرو بپذیردم شاید وگرنه هیچ نگشاید

چو توقیفش شود همره به مقصد ره توان بردن

سخن باید که جان گوید که تا در جان فرود آید