اگر به جایِ تو ما را کسی دگر باشد

سری که در قدمت می رود به حکمِ قضا

چو بالِ نسر بسوزد ز پرتوِ خورشید

دل از نشیمنِ جان در هوایِ طلعتِ تو

کنارِ وصل و به سد جان مضایقت هیهات

کسی که هیچ نباشد نبیند الّا دوست

به هرزه پس رویِ عقلِ مختصر نکند

به کویِ دوست مگر سخرۀ رقیب شود

کلاه گوشۀ قدرس بر آفتاب رسد

دگر به خانقهِ عارفان نیارامد

نزاریا نبرد جان کس از تهمتنِ عشق

چه جایِ جان و دل است ای پسر که وقتِ شمار

بکوش تا نشوی منعکس چون خودبینان