88
شمارهٔ ۴۶۸
مرا دلی ست که بر خویشتن بمی سوزد
چنان که جانم از آن سوختن بمی سوزد
درون سینه عجب نیست گر بسوزد دل
چو از برون تنم پیرهن بمی سوزد
به نامه شرح فراقش نمی توانم داد
که نوک خامه ز دود سخن بمی سوزد
چنان بسوخته ام در غم جدایی دوست
که چرخ را دل بر جان من بمی سوزد
بسوخت جانم از این پس نفس نخواهم زد
ز سوزناکیِ آهم دهن بمی سوزد
ز آتشِ غم ، نفتِ فراق نزدیک است
که هر کجا که نشینم وطن بمی سوزد
عجب مدار از این سان که گشته ام بر من
دلِ نزاریَ کِ ممتحن بمی سوزد