دلم ز سوز جگر دم به دم بمی سوزد

عجب ز مردمک دیده مانده ام که مدام

ز آه من دمِ باد صبا نمی فسرَد

ز می که مونس جان بود بر شکست دلم

ز جام جم چه کند مفلسی که در شب تار

به من نماند ز هستی و نیستی چیزی

اگر بسوخت تنم از سموم غم چه عجب

بسوختیم و دمی در رقیب ما نگرفت

ز بس که شعله آهم به شعر در پیچد

حذر ز سوز نذاری کز آتش سینه