در دهر کسی که یار گیرد

از خوبی تو خرد به دندان

خاک قدم تو سعد اکبر

نا خورده می از دو چشم مستت

آن را که تو در میان جانی

با من نفسی درآی و بنشین

بگذار دل ستیزه خو را

آن را که دماغ و دل نباشد

در چنگ فراق اگر نزاری

شک نیست که آتش دم نی