دولتِ آن کس که ترکِ جاه بگیرد

هم چو من از طاعت و گناه نپرسد

دل به جگر گوشه یی دهد که دو چشمش

ای که به جز غمزۀ تو باک ندارد

چند رقیب از برابرِ تو یه استد

او چو سپر گو حجاب شو که به فرصت

دام برافکن ز چشم و روی مپوشان

بوسه به من می دهوبه گردنِ من کن

می کُشی و می روی بترس که ناگه

دامنِ آلودۀ تو خونِ نزاری