غمزۀ شوخِ تو شیرین حرکاتی دارد

در خورِ توتیِ جان در چمنِ باغِ جمال

بوسه یی گر بدهی خیر بود باز مزن

خازنِ وصل بگو تا بدهد دادِ دلم

بی تو بنشستن و خاطر ز تو باز آوردن

خواب در دیدۀ پر خونِ دلش کی گنجد

هم به صبر از شبِ یلدایِ فراقت روزی

صبرِ بی طاقتم از پای درآمد نی نی

عقل و هوش و دل و دین در سرِ زلفت کردم

از زبانِ من اگر گوش کنی بادِ صبا

از دهانِ تو سخن گفت نزاری چه عجب