یاری چو من از جملۀ عشّاق که دارد

دل دار و دل آرام و دل آرای نگاری

گو خلق ببینند که دل هایِ اسیران

زیرِ ورقِ سیم و فرازِ طبقِ گل

بر بامِ فلک ماهِ زِره موی که دیده ست

ماهی که دهد پرتوِ رویش به فلک نور

دیگر نکند سرزنشم زاهد اگر هیچ

بر شمعِ شبِستانِ محبّت چو نزاری