نه یارم از منِ بی چاره یاد می آرد

که دیده ژاله به رخ بر چو لاله می بارد

سزایِ آن که شبِ وصل شکر نگزارد

خیال مست نباشد چنان که پندارد

محبّ چه گونه شود محو اگر نه بسپارد

گرم فراق به نیشِ جفا بیازارد

وگر به چشم درآیی سرشک نگذارد

چه غم خورد که نزاریِ زار می زارد

سوادِ خاکِ قهستان به خون بیاغارد