دلم به دامِ تمنّایِ عشق چند افتد

گناهِ دیدۀ شوخ است این که هر ساعت

چه خوش بنازم اگر دامنِ وصالِ فلان

چه سرو خوانمت آخر کدام نی شکری

اگر به باغ درآیی ز رشکِ قامتِ تو

اگر مرا بکشند از محبّتِ تو چه باک

نزاریا به زه آور کمانِ آه و بنال