در پیش چشم دارم آیینه جمالت

فرخ کسی که گیرد بر خویشتن به فالت

تا کی دهند ما را پروانهٔ وصالت

گر خون ما بریزی این نیز هم حلالت

از نوک کلک قدرت یک نقطه همچو خالت

موسی نظر بدوزد از پرتو جلالت

بر هم مزن جهانی کز ما بود ملالت

تا بو که محو گردم در هستی کمالت

بس کن که در نگیرد با ما به قیل و قالت