که در فراق تو ام نیست بیش از این طاقت

که پاد زهر دل است آن لب چو تریاقت

بر تو آید و باز آورد ز ییلاقت

مرا اگر بنمیرد رقیب ایقاقت

به شکل و شیوه و خوی و سرشت و اخلاقت

به نیکویی که نظیری بود در آفاقت

اگر ز موزه به عمدا برون کنی ساقت

نهان مکن که دریغ است زیر قلپاقت

نزاری آه بر آرد که من زِ عشّاقت

به چشمِ پاک نظر کی کنند عشّاقت

که بس عجایب و خوب آفرید خلّاقت

بود روان نزاری هنو ز مشتاقت